Gemeente van onze Heer Jezus Christus, lieve mensen,

Maat: px

Weergave met pagina beginnen:

Download "Gemeente van onze Heer Jezus Christus, lieve mensen,"

Marleen van de Berg
7 jaren geleden
Aantal bezoeken:

1 Gemeente van onze Heer Jezus Christus, lieve mensen, Afscheid nemen betekent loslaten. We hebben in het afgelopen jaar afscheid moeten nemen van een aantal mensen. We zullen straks hun namen noemen, één voor één. En bij iedere naam steken we een kaars aan. Nog één keer staan we in deze kerk, als gemeente, samen stil bij hun leven. We staan stil bij hun aanwezigheid in ons midden, wat nu niet meer zo is. We staan stil bij het gemis, de lege plek die ze achter laten. Vandaag noemen we in een kerkdienst nog één keer hun naam. En we weten uit ervaring dat hun namen steeds minder vaak genoemd worden. De namen op de leisteentjes op de gedachtenistafel zullen één voor één verdwijnen. Ze worden een jaar na het overlijden weggebracht naar de familie. En in hun plaats komen weer andere namen. Nieuwe namen, nieuwe herinneringen. We weten uit ervaring dat de namen die vandaag worden genoemde, in de loop van de jaren steeds minder vaak genoemd zullen worden. De herinnering, het gemis, de pijn blijft, maar de tijd gaat door. Ons leven gaat door. Hoe langer het geleden is, hoe minder vaak we het nog over hen zullen hebben. 1

2 Tot het moment dat onze eigen namen eens genoemd zullen worden. En met ons verdwijnt ook een stukje van de herinnering aan hen. En wie zal dan hun namen nog noemen? Afscheid nemen is loslaten. Maar loslaten kunnen we niet zomaar. Iemand loslaten die zo lang, misschien wel zo lang als we al leven, deel uitmaakte van ons bestaan, dat is onwerkelijk. Niet voor te stellen. Dat iemand er altijd was en nu ineens niet meer, dat kun je je niet voorstellen, dat is niet te bevatten. Na het overlijden van een dierbare moeten we zoeken naar een nieuwe manier van leven, een leven waarin we zonder die geliefde verder moeten, maar waarin de geliefde wel een plek heeft. Want de verbondenheid blijf, al is het op een andere manier. En al die rituelen rond de uitvaart, toen, en rond de gedachtenis, nu, hebben als doel om die veranderde verbondenheid tot uitdrukking te brengen. Dat zie je ook in het verhaal van Jozef. Jozef vraagt zijn familie om later, als ze ooit teruggaan vanuit Egypte naar het beloofde land, zijn lichaam zullen meenemen. 2

3 Hij wil niet achtergelaten worden in Egypte maar worden begraven in het land waar zijn voorvaderen rondzwierven, en waar zijn nakomelingen zouden wonen. Je kunt met je rationele, westerse hoofd denken: wat maakt het nu uit waar ik begraven wordt, waarschijnlijk ik weet er dan toch niets van. Maar weten dat je een plek hebt bij je geliefden, ook na je dood, kan belangrijk zijn. Voor jezelf, en voor degenen die je achterlaat. Voor veel mensen is het belangrijk om bij leven al een plek uit te zoeken, waar ze zullen worden begraven. Of te weten dat de urn met hun as een plek krijgt in het huis waar ze hebben geleefd, bij de persoon die ze hebben geliefd. Afscheid nemen is loslaten. Uit handen geven. En dan? Is er Iets of Iemand die hen opvangt, als wij hen moeten loslaten. Iets of Iemand die hen in zijn handen neemt en zich over hen ontfermt? Ja. We hopen, we geloven dat God zich ontfermt over wie wij moeten loslaten. Hoe we ons dat ook moeten of kunnen voorstellen. Er zijn allerlei voorstellingen over de hemel en het leven in het hiernamaals, en eerlijk gezegd, hoe ouder ik wordt, en hoe meer ik er over denk en lees hoe minder ik met die traditionele voorstellingen kan. 3

4 Maar dat idee, dat God ons vasthoudt als wij moeten loslaten, hoe dan ook, dat is voor mij eigenlijk genoeg. We hebben net een stukje uit de Bijbel gelezen, uit Romeinen 8. En Paulus, die dat schrijft, weet zeker dat het leven niet zinloos is. Ons leven niet. Het leven van onze geliefden niet. Het leven van alle mensen niet. En zelfs niet het bestaan van de hele schepping, van de aarde, van onze wereld. Wij zullen niet vergaan, niet verdwijnen in het niets. Nu kun je denken dat Paulus een enorme optimist is, die denkt dat wij zo sterk zijn dat we alles kunnen overleven. Maar dat gelooft Paulus helemaal niet. Het geheim zit m in de liefde van God. De liefde van God voor ons, mensen, en voor de wereld is zo groot, dat die boven alles uit gaat. Voor Paulus is er niets groter, niets sterker dan Gods liefde. Wij kunnen sterk en optimistisch zijn, maar het leven kan ons hard raken. Verdriet kan ons tekenen Ziekte kan ons slopen 4

5 Verlies kan ons wanhopig maken Ouderdom kan ons stapje voor stapje van alles afnemen. En van de dood verliezen we het op den duur allemaal. En dan lijkt het definitief met ons afgelopen. Nee, zegt Paulus, ik weet zeker dat het niet definitief met ons is afgelopen. Want wat er ook met ons gebeurt, Gods liefde blijft onveranderd groot. Als wij alles moeten loslaten, is er iemand die ons blijft vasthouden. Is het de liefde van God die ons opvangt en thuisbrengt. En niets kan daar tussen komen. Geen verdriet of ziekte, geen verlies of ouderdom. En zelfs de dood niet. Prachtige woorden van Paulus, vind u niet? Ons leven, en dat van onze geliefden geborgen in Gods liefde. In die hoop, in dat vertrouwen noemen we straks hun namen: Dat het eeuwige licht hen moge verlichten, en dat ze rusten in vrede. Hun nagedachtenis zij ons tot zegen. In de naam van de Vader, de Zoon en de Heilige Geest 5

Vergelijkbare documenten

Gemeente van onze Heer Jezus Christus, lieve mensen, Het echte geluk is voor mensen die verdriet hebben. Want God zal hen troosten.

Gemeente van onze Heer Jezus Christus, lieve mensen, Het echte geluk is voor mensen die verdriet hebben. Wat is dat voor uitspraak op een dag als vandaag? We herdenken vandaag onze geliefde doden. Mensen