Instantie. Onderwerp. Datum

Transcriptie

1 Instantie Hof van Cassatie Onderwerp Jaarlijkse vakantie - Vakantiegeld - Bedienden - Veranderlijk loon - Enkel en dubbel vakantiegeld - Berekening - Art. 39, K.B. 30 maart 1967 Datum 15 januari 1996 Copyright and disclaimer Gelieve er nota van te nemen dat de inhoud van dit document onderworpen kan zijn aan rechten van intellectuele eigendom, die toebehoren aan bepaalde betrokkenen, en dat er u geen recht wordt verleend op die desbetreffende rechten. M&D Seminars wil u met dit document de nodige informatie verstrekken, zonder dat de in dit document vervatte informatie bedoeld kan worden als een advies. Bijgevolg geeft M & D Seminars geen garanties dat de informatie die dit document bevat, foutloos is, zodat u dit document en de inhoud ervan op eigen risico gebruikt. M&D Seminars, noch enige van haar directieleden, aandeelhouders of bedienden zijn aansprakelijk voor bijzondere, indirecte, bijkomstige, afgeleide of bestraffende schade, noch voor enig ander nadeel van welke aard ook betreffende het gebruik van dit document en van haar inhoud. M&D Seminars - 1 mei 2002 M&D CONSULT BVBA HUBERT-FRERE-ORBANLAAN GENT TEL 09/ FAX 09/ info@mdseminars.be

2 Nummer : RC961F3_3 Datum : Juridictie : HOF VAN CASSATIE, NEDERLANDSE AFDELING, 3E KAMER Zetel : MARCHAL Verslaggever : BOES Openb. Min. : DE RAEVE Rolnummer : S950093N Kop JAARLIJKSE VAKANTIE. - Vakantiegeld. - Bedienden. - Veranderlijk loon. - Enkel en dubbel vakantiegeld. - Berekening. - Art. 39, K.B. 30 maart Samenvatting Voor de berekening van het enkel en het dubbel vakantiegeld van de bediende wiens loon veranderlijk is, komt het enkel vakantiegeld van het vorig jaar in aanmerking. Wettelijke basis -KONINKLIJK BESLUIT VAN ,ART 39 Publicatie -ARRESTEN VAN HET HOF VAN CASSATIE VAN 1996(31) -PASICRISIE BELGE VAN 1996(I/31) -RECHTSKUNDIG WEEKBLAD VAN 1995(96)(P.1211) -RECHTSKUNDIG WEEKBLAD VAN 1995(96)(P.1212) TITEL : NOOT Tekst HET HOF, Gehoord het verslag van raadsheer Boes en op de conclusie van advocaat-generaal De Raeve; Gelet op het bestreden arrest, op 21 april 1995 door het Arbeidshof te Antwerpen gewezen; Over het middel, gesteld als volgt : schending van artikelen 9 van de bij Koninklijk besluit van 28 juni 1971 gecoördineerde wetten betreffende de jaarlijkse vakantie van de werknemers, deels zoals van kracht vóór de wijziging bij Koninklijk besluit van 1 maart 1989, deels zoals van kracht na deze wijziging en 38 en 39 van het Koninklijk besluit van 30 maart 1967 tot bepaling van de algemene uitvoeringsmodaliteiten van de wetten betreffende de jaarlijkse vakantie der loonarbeiders, voornoemd artikel 38 deels zoals van kracht vóór de wijziging bij Koninklijk besluit van 1 maart 1989, en deels zoals van kracht na deze wijziging, voornoemd artikel 39 deels zoals van kracht vóór de wijziging bij Koninklijk besluit van 14 maart 1990 en deels zoals van kracht na deze wijziging, doordat het arbeidshof in de bestreden beslissing, onder bevestiging van het vonnis van de eerste rechter, voor recht zegt dat bij de berekening der vakantiegelden voor de jaren 1986 tot 1

3 en met 1992 het vakantiegeld op het veranderlijk loon niet in de maandelijks verdiende veranderlijke wedde mag worden begrepen op volgende gronden: "4.1. Onterecht - want niet in overeenstemming met het bepaalde in artikel 39 van het Vakantiebesluit van 30 maart nam de heer Nuyts bij de berekening van het enkel vakantiegeld en van het dubbel vakantiegeld het enkel vakantiegeld van het vorig jaar in aanmerking De brutobezoldiging die in aanmerking moet worden genomen om het vakantiegeld te berekenen bevat immers niet dat enkel vakantiegeld De brutobezoldiging die in aanmerking moet genomen worden is de brutobezoldiging verdiend gedurende elk der twaalf maanden die de maand waarin de vakantie genomen wordt voorafgaan. Die brutobezoldiging moet evenwel verhoogd worden met een fictieve wedde voor de met effectief gewerkte dagen gelijkgestelde dagen van arbeidsonderbreking Daaruit volgt dat - ofschoon dagen van vakantie geen met effectief gewerkte gelijkgestelde dagen van arbeidsonderbreking zijn (zie artikel 41 van het Vakantiebesluit) - het niet anders kan zijn dan dat het tijdens de twaalf voorafgaande maanden verdiende enkel vakantiegeld dat de normale bezoldiging is in overeenstemming met de dagen van onderbreking van de arbeid ingevolge vakantie geen deel uitmaakt van die brutobezoldiging Het enkel vakantiegeld kan trouwens niet in het loon worden begrepen vermits het aan de hand van het loon is dat het wordt vastgesteld (vgl. Cass. 1 juni 1987, A.C., , nr. 591) Het is dus niet zo dat - zoals de heer Nuyts nochtans in zijn verzoekschrift tot hoger beroep betoogde - "het enkel vakantiegeld betaald in de loop van deze 12 maanden - d.z. de 12 maanden die de maand waarin de vakantie wordt genomen voorafgaan - nl. het gemiddelde onvast loon voor de vakantiedagen van de bedienden die op onvast loon zijn tewerkgesteld, deel uitmaakt van deze brutobezoldigingen" (arrest p. 6), terwijl eiser aanspraak maakte op achterstallig vakantiegeld op grond van de artikelen 38 en 39 van het Koninklijk besluit van 30 maart 1967 tot bepaling van de algemene uitvoeringsmodaliteiten van de wetten betreffende de jaarlijkse vakantie der loonarbeiders; luidens eerstgenoemde bepaling de werkgever aan de bediende die vakantie neemt de normale bezoldiging betaalt in overeenkomst met de vakantiedagen (1 ), en per maand in de loop van het vakantiedienstjaar gepresteerde of daarmee gelijkgestelde dienst, een toeslag gelijk aan 1/12 van 85 pct (voor de wijziging bij Koninklijk besluit van 1 maart 1989 : 1/16) van de brutowedde der maand waarin de vakantie ingaat (2 ). Artikel 39 anderzijds stelt dat "de bedienden wier wedde geheel veranderlijk is (...) per vakantiedag (...) recht (hebben) op een vakantiegeld dat gelijk is aan het dagelijks gemiddelde der brutobezoldigingen die verdiend werden gedurende elk der twaalf maanden die de maand waarin de vakantie genomen wordt voorafgaan (...), eventueel verhoogd met een fictieve wedde voor met effectief gewerkte dagen gelijkstelde dagen van arbeidsonderbreking" (eerste lid) en dat "de in artikel 38, 2, bedoelde toeslag, waarop de bedienden bovendien recht hebben, wordt berekend op basis van de gemiddelde maandwedde van dezelfde bezoldigingen" (voorheen tweede lid, thans derde lid); artikel 41 van het genoemde Koninklijk besluit van 30 maart 1967 opsomt welke dagen van werkonderbreking voor de berekening van het bedrag van het vakantiegeld met effectief gewerkte dagen worden gelijkgesteld, zonder dat vakantiedagen hierbij worden vermeld; Hoewel een vakantiedag een dag van arbeidsonderbreking is, het loon voor deze vakantiedag niettemin, voor de toepassing van artikel 39 van het Koninklijk besluit van 30 maart 1967 moet worden beschouwd als werkelijk verdiend loon en niet als fictief loon voor gelijkgestelde dagen; het vakantiegeld, dit is het loon voor de vakantiedag, weliswaar geen loon is in de zin van de wet van 12 april 1965 betreffende de bescherming van het loon der werknemers, doch krachtens artikel 14, alinéa 2 van de Wet van 27 juni 1969 tot herziening van de besluitwet van 28 december 1944 betreffende de maatschappelijke zekerheid der arbeiders, door artikel 19, alinéa 1, eerste lid van het Koninklijk besluit van 28 november 1969 tot uitvoering van de wet van 27 juni 1969, voornoemd, als loon wordt beschouwd voor de berekening van de sociale zekerheidsbijdragen; uit artikel 42 van het Koninklijk besluit 2

4 van 30 maart 1967 volgt dat de dagen van arbeidsonderbreking voor de berekening van het bedrag van het vakantiegeld niet als gelijkgestelde dagen maar als werkelijke arbeidsdagen moeten worden aanzien "zo de werkgever verplicht is ze als zodanig aan te geven voor de berekening van het bedrag der sociale zekerheidsbijdragen"; dat dit verklaart waarom de vakantiedagen niet met werkelijke arbeidsdagen worden gelijkgesteld en het desbetreffende loon voor de toepassing van artikel 39 werkelijk verdiend loon is; het (enkel) vakantiegeld derhalve in aanmerking komt voor de berekening van het vakantiegeld van de bediende wiens loon veranderlijk is, zonder dat dit zou betekenen dat het vakantiegeld "in het loon wordt begrepen", zodat het arbeidshof niet zonder schending van de in de aanhef van het middel vermelde wetsbepalingen eisers vordering betreffende het achterstallig vakantiegeld deels kan afwijzen: Over de door verweerster opgeworpen grond van niet-ontvankelijkheid van het middel : de artikelen 14, alinéa 2, van de wet van 27 juni 1969, 19, alinéa 1, eerste lid, van het koninklijk besluit van 28 november 1969 en 42 van het koninklijk besluit van 30 maart 1967, waaruit het middel een argument put om de grief te staven, worden niet door het middel als geschonden bepalingen aangewezen : Overwegende dat het middel het arrest bekritiseert in zoverre het beslist dat het enkel vakantiegeld van het vorig jaar niet als brutobezoldiging in de zin van artikel 39 van het koninklijk besluit van 30 maart 1967 kan worden aangemerkt; dat de schending van die bepaling volstaat om cassatie te bekomen, indien het middel gegrond is; Dat het middel, nu dit het voormeld artikel 39 vermeldt, aan het vereiste van artikel 1080 van het Gerechtelijk Wetboek voldoet; Dat de grond van niet-ontvankelijkheid niet kan worden aangenomen; Over het middel zelf : Overwegende dat, luidens artikel 39 van het koninklijk besluit van 30 maart 1967, het vakantiegeld van de bediende wiens wedde veranderlijk is, berekend wordt op het verdiende loon, eventueel verhoogd met een fictief loon voor met werkelijke arbeidsdagen gelijkgestelde dagen van arbeidsonderbreking; Overwegende dat, hoewel vakantiedagen dagen van arbeidsonderbreking zijn, het vakantiegeld voor die dagen voor de toepassing van voornoemde bepaling niettemin moet worden beschouwd als werkelijk verdiend loon en niet als fictief loon voor gelijkgestelde dagen; Dat het gedeelte van het vakantiegeld dat overeenstemt met het normaal loon voor de vakantiedagen krachtens artikel 19, alinéa 1, van het koninklijk besluit van 28 november 1969 als loon wordt beschouwd voor de sociale zekerheid en in aanmerking komt voor de berekening van de sociale zekerheidsbijdragen; Overwegende dat uit artikel 42 van het koninklijk besluit van 30 maart 1967 volgt dat dagen van arbeidsonderbreking voor de berekening van het bedrag van het vakantiegeld niet als gelijkgestelde dagen maar als werkelijke arbeidsdagen worden beschouwd, "zo de werkgever verplicht is ze als zodanig aan te geven voor de berekening van het bedrag der sociale zekerheidsbijdragen"; dat zulks verklaart waarom de vakantiedagen door artikel 41 van hetzelfde besluit niet met werkelijke arbeidsdagen worden gelijkgesteld en het desbetreffende vakantiegeld voor de toepassing van artikel 39 werkelijk verdiend loon is; Dat voor de berekening van het enkel en dubbel vakantiegeld van de bediende wiens loon veranderlijk is, het enkel vakantiegeld van het vorig jaar derhalve in aanmerking komt; Overwegende dat het arrest artikel 39 van het koninklijk besluit van 30 maart 1967 schendt door te beslissen dat, ter bepaling van het enkel en dubbel vakantiegeld, voor de berekening van het dagelijks gemiddelde der brutobezoldigingen, die verdiend werden gedurende elk der twaalf maanden die aan de maand waarin de vakantie genomen wordt voorafgaan, het in die periode aan eiser betaalde enkel vakantiegeld niet in aanmerking mag worden genomen; 3

5 Dat het middel gegrond is; OM DIE REDENEN, Vernietigt het bestreden arrest in zoverre het eisers vordering tot betaling van achterstallig vakantiegeld gedeeltelijk afwijst; Beveelt dat van dit arrest melding zal worden gemaakt op de kant van het gedeeltelijk vernietigde arrest; Houdt de kosten aan en laat de beslissing daaromtrent aan de feitenrechter over; Verwijst de aldus beperkte zaak naar het Arbeidshof te Brussel. 4